Singular logic ή Simple Logic; Ιδού η απορία!

Πώς ο πατερ(κ)ούλης έγινε σούπερμαν

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

«Τα κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημόσιων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια. […] Εάν εμπιστευόμασταν στο διάβολο την οργάνωση της δημόσιας ζωής, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα πιο ευρηματικό»

– Σιμόνη Βέιλ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ι. Περί διαβόλου εισαγωγή

ΙΙ. Η θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου

ΙΙI. Οι βρεφοποιημένοι πολίτες και ο στοργικός πατερ(κ)ούλης – Η πανδημία και η ψηφιοποίηση ως εκλογικός καταλύτης

IV. Βελούδινη-ψηφιακή καλπονοθεία;

V. Μία κρίσιμη παράμετρος: Αντιπολίτευση από τα μεγάλα κόμματα με άσφαιρα πυρά

VΙ. Οι οπαδοί της αποχής ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και εξιλαστήρια θύματα της πανωλεθρίας των ενηλικιωμένων-αφυπνισμένων

VIΙ. Τελικές διαπιστώσεις και ανησυχίες

Ι. Περί διαβόλου εισαγωγή

Όπως η «επιχείρηση ελευθερία» δίχασε όλους τους Έλληνες σε δύο στρατόπεδα, των εμβολιασμένων και των ανεμβολίαστων, έτσι και η «επιχείρηση εκλογές» δίχασε τους ενηλικιωμένους, ήτοι αφυπνισμένους, Έλληνες σε υπέρμαχους και πολέμιους της αποχής.

Είναι, όμως, γνωστό ότι η διαίρεση αποτελεί δεξιοτεχνία του κοσμοκράτορος διαβόλου, ο οποίος εφαρμόζει πάντοτε το κόλπο του «διαίρει και βασίλευε». Κόλπο δικό του, λοιπόν, και εκείνο της κάλπικης κάλπης, αλλά και της προηγηθείσας, εξίσου κάλπικης, υγειονομικής «επιχείρησης ελευθερία».

Μπορεί ο Μπωντλαίρ να έλεγε ότι «η πιο ωραία πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει», αλλά η αναμφισβήτητα διχαστική επίδραση των επιχειρήσεων αυτών δείχνει ότι τελικά ο διάβολος δεν είναι και τόσο έξυπνος, αφού τον προδίδουν οι συνέπειες των έργων του· ακόμη και η εμμονή των Νεοταξιτών να αποκαλούν τα διάφορα προϊόντα της τεχνολογίας «έξυπνα», μαρτυρά την στενή συγγένειά τους με τον άρχοντα του σκότους.

Δυστυχώς, η διανοητικώς μολυσμένη Ελλάδα ασφυκτιά από άφθονους ηγετικούς προδότες, τόσο εκτός όσο και εντός του εκκλησιαστικού χώρου, αλλά και από πολίτες που, αντί του Σταυρού και των ηρωικών προγόνων της επαναστάσεως, προσκυνούν και τιμούν τους υλοποιητές του δαιμονικού συνθήματος «γρήγορα, εύκολα, σίγουρα» (το σύνθημα αυτό χρησιμοποιείται σε ευρεία κλίμακα, ιδίως όταν πρόκειται για την διαφήμιση κάποιου νέου τεχνολογικού προϊόντος). Γι’ αυτό, νύξεις περί διαβόλου (το παρατσούκλι του οποίου, δηλ. «αόρατος εχθρός», είναι κοινό με εκείνο του κορωνοϊού) φαντάζουν γραφικά παράγωγα θρησκοληψίας (βλ., όμως, κατωτέρω, υπό VI).

Ας επιχειρήσουμε, όμως, τώρα να ερμηνεύσουμε από διάφορες πλευρές το εκλογικό αποτέλεσμα. Για τον σκοπό αυτόν θα αξιοποιήσουμε εν πρώτοις την θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου (βλ. υπό ΙΙ).

Aκολούθως, θα προσεγγίσουμε την σχέση που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον «στοργικό πατερ(κ)ούλη» και τους βρεφοποιημένους πολίτες κατά την διάρκεια της πανδημίας (εκτός των υγειονομικών μέτρων επιτάχυνε και την ψηφιοποίηση του κράτους), η οποία λειτούργησε ως εκλογικός καταλύτης (βλ. υπό ΙΙΙ), εν συνεχεία θα προβληματισθούμε ως προς το ενδεχόμενο να είναι το μαγικό-ανάποδο αποτέλεσμα προϊόν βελούδινης-ψηφιακής καλπονοθείας (βλ. υπό IV) και μετά θα καταγράψουμε την παράμετρο της άσκησης αντιπολιτεύσεως από τα μεγάλα κόμματα με άσφαιρα πυρά (βλ. υπό V).

Η ανάλυση θα ολοκληρωθεί με την ψυχολογική ερμηνεία της καταδίκης των οπαδών της αποχής, οι οποίοι αντιμετωπίσθηκαν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και εξιλαστήρια θύματα της πανωλεθρίας των ενηλικιωμένων-αφυπνισμένων πολιτών (βλ. υπό VI).

Το κείμενο θα κλείσει με κάποιες σημαντικές διαπιστώσεις και ανησυχίες (βλ. υπό VII).

ΙΙ. Η θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου

Έτσι, η συμπαγής πλειοψηφία των Ελλήνων εμφανίσθηκε να αποφαίνεται ότι μια κυβέρνηση που πληρούσε σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά ενός δικτατορικού-αυταρχικού καθεστώτος άξιζε να επανεκλεγεί με χαρακτηριστική άνεση, αφού αρίστευσε στην διαχείριση των διαδοχικών κρίσεων (άλλως: της πολυκρίσης)

Ο περίφημος «πατερ(κ)ούλης Μαριονετάκης» μοιάζει να ανακηρύχθηκε σε έναν «πρωθυπουργικό σούπερμαν», ο οποίος ήταν «ευτύχημα» για την Ελλάδα που βρέθηκε στο τιμόνι της κυβέρνησης. Εκτός από σούπερμαν, ήταν καλοκάγαθος και ταπεινός, αφού τις «λίγες» φορές που τα έκανε θάλασσα, είχε το σθένος να αναγνωρίσει το λάθος του και να ζητήσει συγγνώμη, αν και τις περισσότερες φορές μάλλον δήλωνε άγνοια για ό,τι απαράδεκτο συνέβαινε.

Μάλιστα, για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά εμφανίζεται μια κυβέρνηση να μην έχει υποστεί φθορά, αλλ’ αντιθέτως να βελτιώνει το ποσοστό της σε σχέση με εκείνο που είχε επιτύχει στις αμέσως προηγούμενες εκλογές.

Όποιος νηφάλιος αναλυτής των πεπραγμένων της έξυπνης-δικτατορικής κυβέρνησης Μητσοτάκη πληροφορήθηκε το εκλογικό σκορ της αλλά και τα επιμέρους στατιστικά της, όπως π.χ. το ποσοστό της ΝΔ στα Τέμπη και την φανταχτερή επανεκλογή του αλαζονικού πρώην υπουργού Μεταφορών Κ. Καραμανλή στον νομό Σερρών, είναι πολύ πιθανό να ένιωσε σαν να φορά τα γυαλιά του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου:

Εκεί που θα έπρεπε η ΝΔ να βρεθεί στα τάρταρα, απαθανατίσθηκε στα ουράνια και αυτός που θα έπρεπε να πατώσει, απεικονίσθηκε θριαμβευτής!

Σε τι βόρβορο κυλιέται ο Νεοέλληνας ραγιάς και ποια θα είναι άραγε η τιμωρία του; Ή μήπως ό,τι βλέπουμε είναι μαγική εικόνα;

Αλλ’ ακόμη και στην Εύβοια, που έγινε παρανάλωμα του πυρός επί πρωθυπουργίας Κυρ. Μητσοτάκη, αναδείχθηκε νικήτρια η Νέα Δικτατορία μόλις για τέταρτη φορά μετά το 1974, το 2004 και το 2019

Πόσο περίεργη σύμπτωση ότι και ο Ερντογάν σημείωσε τεράστια νίκη στις σεισμόπληκτες περιοχές;

3 Τι συνέβη λοιπόν; Η θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου αποδείχθηκε τόσο τέλεια, ώστε να προσφέρει ένα αλάνθαστο εξηγητικό πρότυπο για την ερμηνεία του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος; Άρα, νικητές των εκλογών ανακηρύχθηκαν οι χείριστοι; Μπορεί να είναι τόσο απλά τα πράγματα;

ΙΙI. Οι βρεφοποιημένοι πολίτες και ο στοργικός πατερ(κ)ούλης – Η πανδημία και η ψηφιοποίηση ως εκλογικός καταλύτης

Σε όσους δεν αρκεί η προπαρατεθείσα απλή εξήγηση, που κατά τους Λατίνους είναι η σφραγίδα της αλήθειας (simplex sigillum veri), αλλά επιθυμούν να προβληματισθούν βαθύτερα, μπορούν να δοκιμάσουν έναν εξίσου απλό συλλογισμό:

Από τις 17 Μαρτίου 2020 και εντεύθεν ο «πρωθυπουργικός σούπερμαν» κατάφερε να πείσει την συμπαγή πλειοψηφία των βρεφοποιημένων Ελλήνων ότι παρουσιάσθηκε ένας μπαμπούλας με το ψευδώνυμο «αόρατος εχθρός», ο οποίος κατασπαράσσει όσα παιδάκια δεν κλειδώνονται πίσω από τα κάγκελα της νηπιακής κούνιας τους, δεν φορούν την μασκούλα τους κάθε φορά που ξεμυτίζουν από αυτήν, δεν χώνουν κάθε τρεις και λίγο την μπατονετούλα στα ρουθούνια τους και, βεβαίως, δεν κάνουν τα εμβολιάκια τους, αυτό το «θείο δώρο της επιστήμης», που ο «σούπερμαν» επέβαλε με καρότο και μαστίγιο, στήνοντας εμβολιαστικές «παιδικές χαρές» παντού.

Υπό αυτές τις συνθήκες, προβάλλει ως απολύτως λογικό τα πολιτικά βρέφη να ένιωσαν λατρεία για τον στοργικό πατερ(κ)ούλη τους, ο οποίος φρόντισε να τα προστατεύσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Νοιάστηκε δε τόσο πολύ για την ευημερία τους, που τους μοίρασε και αμέτρητα pass και bonus, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν με μεγαλύτερη άνεση στις υποχρεώσεις τους.

Θαυμάστε το κατάντημα του Νεοέλληνα ραγιά! Ή μήπως πρόκειται για μαγική εικόνα;

Επιπροσθέτως, πρέπει να έχουμε κατά νουν ότι τόσο ο «πρωθυπουργικός σούπερμαν» όσο και το «ψηφιακό πρωτοπαλίκαρό» του, ο Κυριάκος Πιερρακάκης (ο οποίος θριάμβευσε τόσο στην δημιουργία του ψηφιακού κόσμου όσο και στην συλλογή των ψήφων του κόσμου!) γιόρτασαν του Αγίου Βαλεντίνου (14/2/2023) στο Μέγαρο Μουσικής τον ψηφιακό έρωτά τους, προαναγγέλλοντας την ψηφιοποίηση των πάντων (και άρα την αποϋλοποίηση ακόμη και αυτού τούτου του ανθρώπου), η οποία προπαγανδίζεται ότι θα διευκολύνει και θα εκσυγχρονίσει ακόμη περισσότερο την ζωή των βρεφοποιημένων πολιτών που ηδονίζονται να είναι εγκλωβισμένοι σε μια οθόνη («μια οθόνη για κάθε κωθώνι»).

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν πληκτικά προβλέψιμο: Αφού θα ψήφιζαν τα εμβολιασμένα, μασκοφορεμένα και καλοταϊσμένα με ψηφιακή κρεμούλα πολιτικά βρέφη, πώς ήταν δυνατόν η κάλπη να βγάλει νικητή οποιονδήποτε άλλον πλην του σωτήρα τους, του λατρεμένου πατερ(κ)ούλη τους;

Ενδιάμεσο συμπέρασμα δίκην συνθήματος: Η σύγχρονη Ελλάδα θέλει τον πατερ(κ)ούλη της!

Στην ραδιοφωνική συνέντευξη της 22ας Απριλίου 2023 που είχα παραχωρήσει στον Χαράλαμπο Παναγιωτίδη (εκπομπή “Χρυσό μετάλλιο“), όταν διεκόπη η προγραμματισμένη εκδήλωση της Πανελλήνιας Ομάδας Επαγγελματιών Υγείας μπροστά στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στην Θεσσαλονίκη, είχα μεν αστοχήσει ως προς την εκτίμησή μου ότι θα σχηματισθεί οικουμενική κυβέρνηση, πλην όμως είχα θίξει ως ενδεχομένως αποφασιστικής σημασίας παράγοντα τον εμβολιασμό:

Αυτοί οι οποίοι εμβολιάστηκαν ξέρει η Νέα Δημοκρατία ότι θα την ψηφίσουν (βλ. λεπτό 6.48 στο βίντεο που ακολουθεί).

---

IV. Βελούδινη-ψηφιακή καλπονοθεία;

Κι αν η κάλπη ήταν όντως κάλπικη; Μήπως στην διαβόητη Singular Logic κρύβεται η Simple Logic για το ανάποδο αποτέλεσμα;

Όπως πολλές φορές έχει επισημανθεί, μια «έξυπνη δικτατορία» που στήνει (εξ ορισμού κάλπικες) κάλπες είναι αναμενόμενο να παίζει βρόμικα, όχι μόνο σε επίπεδο διαμόρφωσης/χειραγώγησης της κοινής γνώμης (σε αυτό το πλαίσιο θα έπρεπε να μας απασχολήσει σοβαρά η είδηση ότι υπάρχει ισραηλινή ομάδα που αλλοιώνει την λαϊκή βούληση σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος

Αν, μάλιστα, από το εκλογομαγειρείο του καθεστώτος συνεκτιμήθηκαν οι αναλύσεις κάποιων σχολιαστών, οι οποίοι προέβλεπαν ότι θα σχηματισθεί οικουμενική κυβέρνηση για να επωμισθεί το πολιτικό κόστος από το ξεπούλημα (συγγνώμη, «συνεκμετάλλευση» ήθελα να πω) του Αιγαίου, τότε θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι, για το ξεκάρφωμα, η βελούδινη-ψηφιακή καλπονοθεία θα έπρεπε να μεθοδευθεί κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να πέσει στάχτη στα μάτια των πολιτών, πράγμα που θα επιτυγχανόταν μόνο με την κατασκευή ενός αδιαφιλονίκητου «πρωθυπουργικού σούπερμαν», ο οποίος θα εμφανιζόταν ότι έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει και στα εθνικά θέματα:

Όπως μέσω του εκλογικού αποτελέσματος πέρασε το μήνυμα της άνευ όρων επικρότησης κάθε διαχειριστικής επιλογής του για την αντιμετώπιση της προαναφερθείσας πολυκρίσης, έτσι έπρεπε ενδεχομένως να παρουσιασθεί ότι χειροκροτείται από την συμπαγή πλειοψηφία και η διαχείριση της συζητούμενης μοιρασιάς του Αιγαίου.

Για μισό λεπτό όμως: Υπήρχε λόγος να παρουσιασθεί ότι χειροκροτείται, ενώ στην πραγματικότητα αποδοκιμάζεται, ή μήπως η επιλογή του «σούπερμαν» θα επιδοκιμαζόταν όντως από την συμπαγή πλειοψηφία; Η «συνεκμετάλλευση», θα της πουν, θα φέρει χρήμα στα ταμεία της χρεωκοπημένης Ελλάδας και έτσι θα μειωθούν τα οικονομικά βάρη των «νοικοκυριών» (sic). Ποιος νοιάζεται σήμερα για πατρίδα και ορθοδοξία; Μιλώντας με τα λόγια του Μπέρτολντ Μπρεχτ από την Όπερα της Πεντάρας:

«Τον κόσμο κυβερνά το χρήμα» (και όχι, βεβαίως, οι ντεμοντέ ρομαντικές ιδέες).

Για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και να μείνουμε αλώβητοι από «συνωμοσιολογικούς λεκέδες»:

Οι πρώτες διασταυρώσεις με δικαστικούς αντιπροσώπους από διάφορα εκλογικά τμήματα της χώρας δείχνουν ότι οι κάλπες ως επί το πλείστον ξέβραζαν όντως ψηφοδέλτια της ΝΔ, που υπερείχαν κατά πολύ των ψηφοδελτίων άλλων κομμάτων. Άρα, ακόμη κι αν έχει επέμβει το βελούδινο-ψηφιακό χέρι της Singular Logic, δεν φαίνεται να μπορεί, με βάση το τι έβγαινε από τις κάλπες, να αμφισβητηθεί το μεγάλο άνοιγμα της εκλογικής ψαλίδας ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα.

Ωστόσο, εγείρονται κάποια ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, προτού αποφανθεί κάποιος σχετικά με το αν το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα ήταν γνήσιο ή νόθο. Επί παραδείγματι:

• Πώς είναι δυνατόν να έγιναν μπλε κάποιοι νομοί που παραδοσιακά ήταν άλλου χρώματος, όπως π.χ. η Αχαΐα, όπου πρώτο κόμμα βγήκε η ΝΔ μετά από περίπου μισόν αιώνα; Αντιστοίχως, πώς εξηγείται ότι η Κρήτη βάφτηκε μπλε για πρώτη φορά από το 1974;

• Οι αόρατοι μαριονετίστες των εκλογών έχουν την τεχνική δυνατότητα να διαπιστώσουν ποιοι ψηφοφόροι δεν ψήφισαν και έτσι να καταλογίσουν σε συγκεκριμένο κόμμα την ψήφο που δεν ερρίφθη ποτέ στην κάλπη;
• Πόσο πειστική είναι η δήλωση των δημοσκόπων ότι γνώριζαν για την διαφορά των 20 μονάδων, αλλά δεν την έλεγαν, επειδή λοιδορούνταν από τον ΣΥΡΙΖΑ;

  

V. Μία κρίσιμη παράμετρος: Αντιπολίτευση από τα μεγάλα κόμματα με άσφαιρα πυρά

Αν θεωρήσουμε ότι ο «πολιτικός σεισμός» από την σαρωτική νίκη της απέθαντης ΝΔ αποτελεί γνήσιο αντικατόπτρισμα της λαϊκής βούλησης, εκτός των λόγων που αναφέρθηκαν ανωτέρω υπό τις ενότητες ΙΙ και ΙΙΙ, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι κεφαλές των μέχρι πρότινος παραδοσιακών-μεγάλων αντιπολιτευτικών μετώπων διεξήγαγαν την προεκλογική εκστρατεία με άσφαιρα πυρά.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και πολλά άλλα κόμματα, επέμεναν να μιλούν με την ξύλινη γλώσσα μιας ξεπερασμένης εποχής, που συγκινούσε τις μάζες μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας (βλ. ιδίως το περίφημο «συμβόλαιο αλλαγής» του Αλ. Τσίπρα, ορθότερα του Τσιπροπαπανδρέου).

Από το 2020, όμως, και έπειτα, όταν δηλαδή εγκαθιδρύθηκε η υγειονομική δικτατορία, με τάση να μεταλλάσσεται και σε άλλες μορφές δικτατορίας, χωρίς φυσικά να λείπουν και τα συνταγματικά πραξικοπήματα, λ.χ. με δημιουργία δήθεν «εσωτερικών εχθρών της δημοκρατίας», τα κόμματα αυτά δεν ανέδειξαν και δεν πολέμησαν το πραγματικό πρόσωπο του δικτατορικού καθεστώτος, αλλά εν πολλοίς συντάχθηκαν με αυτό!

Παράδειγμα αυτοκτονικής προεκλογικής εκστρατείας αποτέλεσε η απαράδεκτη επιλογή του Αλ. Τσίπρα να επαναφέρει στο προσκήνιο μουχλιασμένα συνθήματα του πολιτικού ειδώλου του, δηλ. του Ανδρέα Παπανδρέου, πασπαλίζοντάς τα με βαρύγδουπες έννοιες κενού περιεχομένου.

Επιπλέον, η δήλωση Κατρούγκαλου στο παρά πέντε των εκλογών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συζητά την επαναφορά των κρατήσεων των ασφαλιστικών εισφορών στο 20% του ετήσιου εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών

, δεν αποκλείεται να ξύπνησε σε πολλούς ψηφοφόρους τις εφιαλτικές μνήμες από την τραγική εποχή της διακυβέρνησης Τσίπρα.

Έτσι, οι ολίγιστοι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων έβαλαν πλάτη στην Νέα Δικτατορία του «πατερ(κ)ούλη Μαριονετάκη», στέλνοντας στους βρεφοποιημένους πολίτες το μήνυμα ότι η μομφή περί υγειονομικής ή πολυμορφικής δικτατορίας είναι ένα ευφυολόγημα ολίγων γραφικών και όχι πιστή αποτύπωση της ζοφερής πραγματικότητας.

VΙ. Οι οπαδοί της αποχής ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και εξιλαστήρια θύματα της πανωλεθρίας των ενηλικιωμένων-αφυπνισμένων

Τέλος, όταν υφίσταται πανωλεθρία μια ομάδα που σερνόταν στο γήπεδο, οι οπαδοί της αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και εξιλαστήρια θύματα για να απαλύνουν τον δυσβάσταχτο πόνο τους: π.χ. φταίει ο κακός διαιτητής, ο κακός αγωνιστικός χώρος, ο Πρόεδρος και οι λοιποί παράγοντες της ομάδας που παίζουν στοιχήματα ή κάποιοι παίκτες που «τα άρπαξαν» για να έχουν μειωμένη απόδοση.

Αντιστοίχως, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου, οι ενηλικιωμένοι-αφυπνισμένοι πολίτες που –παρότι ήξεραν ότι το κόλπο της κάλπικης κάλπης έχει στηθεί από τον απολύτως ελεγχόμενο μηχανισμό της «έξυπνης δικτατορίας»– πήγαν και έριξαν το αντισυστημικό φακελάκι πιστεύοντας ότι δεν θα λερώσουν τζάμπα τα χέρια τους αλλά ότι θα συμβάλουν μαζικά στην ανατροπή του καθεστώτος, ανακάλυψαν ποιοι ήσαν οι φταίχτες της εκλογικής πανωλεθρίας. Άκουσον, άκουσον:

Οι «δήθεν αδέσμευτοι καθηγητάδες» που τόλμησαν να εκφράσουν δημοσίως την… βδελυρή άποψή τους υπέρ της απονομιμοποιητικής, αντι-δικτατορικής αποχής, προκαλώντας (υποτίθεται) ένα μοιραίο ρεύμα που κατ’ αποτέλεσμα ωφέλησε τον πατερ(κ)ούλη Μαριονετάκη και πλέον «πρωθυπουργικό σούπερμαν»!

Είναι απίστευτο ότι κάποιοι δεν δίστασαν να γράψουν την εξής φράση:

«Το καθεστώς Μητσοτάκη έδωσε παραγγελία κατασκευής αγαλμάτων Βαθιώτη & Κοντογιώργη»!

Σε ό,τι αφορά τον γράφοντα, η απάντηση προς τους εμπνευστές τέτοιων καταγέλαστων αναρτήσεων είναι η εξής:

Ποιος έμφρων πολίτης πιστεύει στα σοβαρά ότι παραιτήθηκα από το πανεπιστήμιο μετά την στοχοποίησή μου από την δικτατορία Μητσοτάκη για να φθάσω, μία εβδομάδα προ των εκλογών, να του προσφέρω στήριξη με την θέση μου περί αποχής; Πόσο θολωμένος ή/και διεστραμμένος εγκέφαλος πρέπει να είναι κάποιος για να διανοηθεί να κάνει μια τέτοια σκέψη;

Αν οι ευτυχισμένοι σκλάβοι μπορούσαν να δουν τις αλυσίδες που τους πέρασε η «έξυπνη δικτατορία», τώρα άγαλμα στους «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΥΣ καθηγητάδες», οι οποίοι υπηρετούν την συνείδησή τους και τις αρχές του ανθρωπισμού, θα έστηναν όσοι έγραψαν τα ορνιθοσκαλίσματά τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι βεβαίως ο «πρωθυπουργικός σούπερμαν».

Ας το ξαναγράψω, μήπως γίνει έστω τώρα αντιληπτό: Υπηρετώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς κανένα φόβο και με ύψιστο πάθος· τέτοιες αναρτήσεις προκαλούν μεγίστη θυμηδία ή/και εξακολουθητική τάση προς έμετο…

Εξάλλου, η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων και εξιλαστηρίων θυμάτων είναι δοκιμασμένη ψυχολογική μέθοδος που εξυπηρετεί την απόσειση των πραγματικών ευθυνών, ώστε να καταστούν βιώσιμα τα κακά μαντάτα.

Την ώρα που οι ενηλικιωμένοι-αφυπνισμένοι πολίτες ήταν με υπογλώσσια λόγω του «πολιτικού σεισμού» που προκλήθηκε από την σαρωτική νίκη της (παν)έξυπνης δικτατορίας, προκειμένου να μείνουν ανθεκτικοί, λοιδόρησαν και ενοχοποίησαν όσους διανοήθηκαν να προτείνουν την αποχή ως την μόνη συνεπή και αξιοπρεπή λύση για την καταπολέμηση της δικτατορίας.

Εκείνους δηλαδή που φώναξαν ότι την δικτατορία, και δη την έξυπνη, δεν την πολεμάς με φακελάκια αλλά με σαμποτάζ. Και ότι στην φωλιά των λύκων δεν στέλνεις προβατάκια, αλλά προσπαθείς να την καταστρέψεις με «κανονιές» συντονισμένης πολιτικής ανυπακοής.

Σε μια «έξυπνη δικτατορία» η εξ ορισμού «έξυπνη τεχνική» του Δούρειου Ίππου είναι απρόσφορη, καθότι εκ των προτέρων αναγνωρίσιμη.

Ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για έναν αυταρχικό πατέρα είναι το παιδί του να αρνείται πεισματικά να φάει το φαγητό που του προσφέρει ο πατρικός δυνάστης του και να συνεργασθεί εν γένει μαζί του. Αλλά μια τέτοια στάση προϋποθέτει ηρωικό φρόνημα εκ μέρους του παιδιού, διότι ο αυταρχικός πατέρας θα αναγκασθεί να αφήσει τις παγαποντιές και θα ασκήσει πάνω στον «αρνητάκο» βία, προκειμένου να κάμψει την γρανιτένια ανυπακοή του παιδιού του.

Έτσι, όποιοι ηρωικά προτείνουν μια αντίστοιχη στάση σε πολιτικό επίπεδο, όπου ο πατερ(κ)ούλης, και νυν «σούπερμαν», υπολαμβάνει ότι έχει να χειριστεί βρέφη, χαρακτηρίζονται, απολύτως στρεβλώς, ως προδότες από όσους δεν έχουν όρεξη ή ικανότητα για επίδειξη ηρωισμού!

Πέραν δε τούτων, θα πρέπει να τονισθεί ότι, παρά την διάδοση του συνθήματος «Απέχω, άρα υπάρχω»

(που, διά της μεθόδου του αναποδογυρίσματος, προτάθηκε από κάποιους να διαβαστεί δήθεν ορθά ως «Απέχω, άρα είμαι ανύπαρκτος» – αυτά ξέρουν, αυτά λένε!), κανένα ρεύμα αποχής δεν μπορεί να χρεωθεί στον δημιουργό του ή στους ομοϊδεάτες του, διότι πολύ απλά τέτοιο ρεύμα δεν αποτυπώθηκε στο συνολικό ποσοστό των ψηφισάντων.

Το ποσοστό της συμμετοχής ήταν, μάλιστα, μεγαλύτερο εκείνου των εκλογών του 2019: Στις τωρινές εκλογές έφθασε σε ποσοστό 60,94% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, ενώ στις προηγούμενες είχε φθάσει σε ποσοστό 57,78%.

Άρα, δεν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στα περί αποχής κείμενα και στον πρόσφατο «πολιτικό σεισμό» της Νέας Δικτατορίας. Αντιθέτως, αφού το ποσοστό της συμμετοχής αυξήθηκε, είναι υποστηρίξιμη η θέση ότι τα κείμενα υπέρ της αποχής έφεραν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα:

Πολίτες που ήσαν αναποφάσιστοι «ερεθίστηκαν» από την, κατά την γνώμη τους, αδιανόητη θέση υπέρ της αποχής και από αντίδραση πήγαν και ψήφισαν.

Όλα αυτά παραθεωρήθηκαν και από τον κ. Φαίδωνα Βόβολη, ο οποίος έσπευσε να καταταγεί στο στρατόπεδο των κατασκευαστών χρήσιμων αποδιοπομπαίων τράγων, επιχειρώντας με αυτήν την επιλογή του να στρέψει τους προβολείς του μακριά από το πεδίο της πραγματικής αιτίας για την εκλογική αποτυχία του.

Σε συναισθηματικά φορτισμένη, οπαδικού τύπου ανάρτηση, χωρίς, βεβαίως, να μπορεί να πείσει ούτε κατ’ ελάχιστον τους… βαθυστόχαστους υποστηρικτές της αποχής ότι φέρουν κάποια ευθύνη για την πανωλεθρία των ενηλικιωμένων-αφυπνισμένων, έγραψε στο facebook ο πρόεδρος του κινήματος “Ελεύθεροι Ξανά” (τα κεφαλαία στο πρωτότυπο):

ΥΓ: Οι βαθυστόχαστοι που έλεγαν ΑΠΟΧΗ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ; Τα κατάφεραν τελικά;; Δεν θα σταματήσουν έτσι την όποια κυβέρνηση; Ή πιστεύουν πως δεν είναι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ;; Οι ΜΟΝΟΙ υπεύθυνοι είναι διότι αν ψήφιζαν οι μισοί και θα μειωνόταν το ποσοστό του πρώτου ΚΑΙ θα έβαζαν κάποιους που ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ.

Μόλις που χρειάζεται να σημειωθεί εδώ ένα ερμηνευτικό ατόπημα εκ μέρους ορισμένων ενηλικιωμένων-αφυπνισμένων πολιτών, οι οποίοι ήθελαν διακαώς να ρίξουν στην κάλπη το αντισυστημικό φακελάκι, αλλά θεωρούσαν ότι τους χάλαγαν τα σχέδια οι κορώνες περί αποχής.

Σκέφτηκαν, λοιπόν, να φαντασιωθούν την ύπαρξη ενός ακόμη κόμματος, του «κόμματος της αποχής»! Εγκλωβισμένοι στον τυποποιημένο τρόπο σκέψης που τους έχει εμβολιάσει παιδιόθεν το σύστημα, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το αληθές νόημα της συνειδητής αποχής ως απονομιμοποιητικής πράξης πολιτικής ανυπακοής ενάντια στην «έξυπνη δικτατορία».

Ακόμη κι αν, μέσα σε ένα κομματοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης, είναι ουτοπική η πρόταση της αποχής ως ένα πρώτο (κάποιοι θα πουν: αναρχικό) βήμα που πρέπει να ακολουθηθεί από πολλά άλλα ακόμη, προς την κατεύθυνση της απόσυρσης από τον ηθικοπνευματικά μολυσμένο πυρήνα της κοινωνίας, θα έπρεπε να είναι προφανές ότι η αυτοπεριθωριοποίηση και η δημιουργία κόμματος είναι δύο τάσεις αλληλοαποκλειόμενες.

Όποιος έχει διάθεση να δραπετεύσει λίγο από το αρρωστημένο μάτριξ και να σκεφθεί με διαφορετικούς, πιο υγιείς, όρους, αξίζει να διαβάσει το δοκίμιο της Σιμόνης Βέιλ με τίτλο «Για την κατάργηση των κομμάτων»

Ήδη στην εισαγωγή του δοκιμίου της, η συγγραφέας επισημαίνει ότι η ιδέα του κόμματος στην γαλλική πολιτική θεώρηση του 1789 εισέρχεται «σαν ένα κακό προς αποφυγήν». Κατονομάζει την λέσχη των Ιακωβίνων, η οποία από λέσχη ελεύθερης συζήτησης μεταμορφώθηκε σε ολοκληρωτικό κόμμα.

Σύμφωνα με την Σιμόνη Βέιλ, τρία είναι τα ουσιαστικά γνωρίσματα ενός κόμματος:

1. Ένα πολιτικό κόμμα είναι μια μηχανή κατασκευής συλλογικού πάθους.

2. Ένα πολιτικό κόμμα είναι ένας οργανισμός καμωμένος να ασκεί συλλογική πίεση στη σκέψη καθενός ανθρώπου που αποτελεί μέλος του.

3. Πρώτος σκοπός, και σε τελική ανάλυση ο μοναδικός, κάθε πολιτικού κόμματος είναι να ενδυναμώνεται το ίδιο, και τούτο χωρίς κανένα όριο.

Το τριπλό αυτό χαρακτηριστικό δείχνει ότι κάθε κόμμα είναι ολοκληρωτικό από φύση και πρόθεση. […]

Τα κόμματα είναι οργανισμοί σχηματισμένοι δημόσια και επίσημα κατά τρόπο που να σκοτώνουν μέσα στην ψυχή την έννοια της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Η συλλογική πίεση ασκείται στο μεγάλο κοινό μέσω της προπαγάνδας. Ο ομολογημένος στόχος της προπαγάνδας είναι να πείσει και όχι να φωτίσει. Ο Χίτλερ είδε πολύ καλά ότι η προπαγάνδα είναι πάντα μια απόπειρα υποδούλωσης των πνευμάτων. Όλα τα κόμματα ασκούν προπαγάνδα

9

Η συγγραφέας οδηγείται στα εξής συμπεράσματα:

Αν η προσχώρηση σε ένα κόμμα μας εξαναγκάζει πάντοτε, όπως και να ΄ναι, στο ψέμα, η ύπαρξη των κομμάτων είναι απόλυτα και με κάθε τρόπο ένα κακό

10

Το πνεύμα του κόμματος αποτυφλώνει τον άνθρωπο, τον καθιστά αναίσθητο στο δίκαιο, εξωθεί ακόμη και έντιμους πολίτες σε πιο άγρια και ωμή επίθεση κατά αθώων

11

Πόσες φορές στη Γερμανία, στα 1932, ένας κομμουνιστής και ένας ναζιστής, κουβεντιάζοντας στο δρόμο, έπαθαν σκοτοδίνη όταν διαπίστωσαν ότι συμφωνούν σε όλα!

12

Ενόψει των ανωτέρω επισημάνσεων και συμπερασμάτων της Σιμόνης Βέιλ, δεν πρέπει να νιώθουμε κατάπληξη ακούγοντας τον κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να παραδέχεται ότι:

Όσο ενσωματωνόμαστε στην Ευρώπη, οι πολιτικές δεν αλλάζουν. Αν εσείς μου βρείτε κάποιες θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τότε μπορεί να το ξανασυζητήσουμε το θέμα, αλλά δεν υπάρχουν. Στα μεγάλα, τα θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν την υπόσταση, την ασφάλεια, την άμυνα, την οικονομία την χώρας, την συμμετοχή της στην Ευρώπη, σε όλα αυτά δεν υπάρχει καμία διαφορά! (βλ. το βίντεο που ακολουθεί, 0.43 επ.)

Όποιος, διαβάζοντας την εισαγωγή του παρόντος άρθρου, θεώρησε ότι ο συσχετισμός της εκλογικής διαδικασίας με το έργο του διαβόλου είναι γραφικό προϊόν θρησκοληψίας, θα αλλάξει γνώμη μόλις διαβάσει την σελίδα 37 του ως άνω πονήματος της Σιμόνης Βέιλ:

«Τα κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημόσιων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια. […] Εάν εμπιστευόμασταν στο διάβολο την οργάνωση της δημόσιας ζωής, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα πιο ευρηματικό».

Δύο σελίδες παρακάτω, η Βέιλ συμπληρώνει:

Κάθε κόμμα «είναι μια μικρή κοσμική Εκκλησία, οπλισμένη με την απειλή του αφορισμού. Η επίδραση των κομμάτων έχει μολύνει ολόκληρη τη διανοητική ζωή της εποχής μας».

Τέλος, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το εξής γεγονός: Όταν ξέσπασε η κάλπικη πανδημία, ξεκίνησε μια ανελέητη υγειονομική προπαγάνδα με το αποκρουστικό σύνθημα «μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς», το οποίο αναμασήθηκε από διάφορες επιδραστικές προσωπικότητες και έκανε τον γύρο του κόσμου. Εν συνεχεία, το μεγάλο βάρος της πλύσης εγκεφάλου έπεσε στον μαζικό εμβολιασμό και ένα από τα πολλά συνθήματα για την προώθηση του εμβολίου ήταν το εξής: «Πάμε Εμβόλιο;».

Όποιοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν την ορθότητα ή/και την σκοπιμότητα των υγειονομικών μέτρων και, προπάντων, του εμβολίου δαιμονοποιούνταν ως αρνητές ή ψεκασμένοι και διώκονταν από το καθεστώς της υγειονομικής δικτατορίας όχι μόνο για διασπορά ψευδών ειδήσεων, αλλά και για εγκλήματα κατά της ζωής.

Αντιστοίχως, στις εκλογές της 21ης Μαΐου, το καθεστώς της εκλογικής δικτατορίας ενεργοποίησε τον προπαγανδιστικό του μηχανισμό, ασκώντας στους πολίτες διαρκή πλύση εγκεφάλου με καμπάνιες που περιείχαν το κεντρικό σύνθημα «Τέλος αποχής – Φέτος ψηφίζουμε» (#GoVote).

Όποιος (όπως ο γράφων) τόλμησε να αρθρώσει λόγο υπέρ της αποχής (αδιάφορο αν ήταν τεκμηριωμένος ή όχι) δέχθηκε τα πυρά όχι μόνο συστημικών σφουγκοκωλάριων αλλά και αντισυστημικών πολιτών, οι οποίοι αρνήθηκαν τον εμβολιασμό ή εν γένει τις υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, όχι όμως και την νομιμοποιητική του καθεστώτος ψήφο.

Ύβρεις ή απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, όπως αναρχοάπλυτος, δειλός, αδιάφορος, βολεμένος κ.λπ., βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη όλων εκείνων που θεωρούσαν ανοσιούργημα να μην ασκήσει ο συμπολίτης τους το εκλογικό του δικαίωμα.

Αν δεν είχε αναθεωρηθεί το Σύνταγμά μας το 2001, ειδικότερα αν δεν είχε απαλειφθεί το εδάφιο β΄ της παραγράφου 5 του άρθρου 51, στην αρχική διατύπωση του οποίου προβλεπόταν ότι «νόμος ορίζει κάθε φορά τις εξαιρέσεις και τις ποινικές κυρώσεις», με αποτέλεσμα η αναφορά περί υποχρεωτικής άσκησης του εκλογικού δικαιώματος να έχει πλέον συμβολικό μόνο χαρακτήρα (lex imperfecta)

, δεν αποκλείεται να ασκούνταν σωρηδόν ποινικές διώξεις σε βάρος εκείνων που απείχαν αδικαιολογήτως!

Θα έπρεπε, λοιπόν, να είναι προφανής σε όλους μας η φτυστή ομοιότητα ανάμεσα στην εκλογική και την υγειονομική δικτατορία και να προβληματίζονταν πολύ σοβαρά όσοι αρνητές των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων μετεβλήθησαν αίφνης σε διαπρύσιους κήρυκες της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος που, ταυτοχρόνως, αποτελεί και υποχρέωση του πολίτη.

Αν αυτοί οι αρνητές των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων, και ιδίως του εμβολίου, θεωρούσαν συνταγματικώς κατοχυρωμένο το δικαίωμά τους να μην εξαναγκασθούν αμέσως ή εμμέσως να γίνουν πειραματόζωα, δεν μπορεί να εξηγηθεί πειστικά γιατί στο πλαίσιο των εκλογών αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν σε μια σεβαστή μερίδα πολιτών το αναφαίρετο δικαίωμά τους να απέχουν από τις κάλπες προκειμένου να μη νομιμοποιήσουν το καθεστώς της «έξυπνης δικτατορίας»!

Το γεγονός ότι οι εν λόγω αρνητές των υποχρεωτικών πράξεων διαφοροποίησαν την αντισυστημική στάση τους περιορίζοντάς την στο πλαίσιο της υγειονομικής δικτατορίας, ενώ στο πλαίσιο της εκλογικής δικτατορίας άρχισαν να μιμούνται την αυταρχική συμπεριφορά των ανθρωποφάγων δημοσιογράφων και των λοιπών λακέδων του ιατροφασιστικού καθεστώτος, λοιδορώντας κατ’ επανάληψιν, ταυτοχρόνως ή διαδοχικώς, τους οπαδούς της αποχής, αποτελεί φαινόμενο άξιο κοινωνιολογικής μελέτης!

Ερωτάται ευλόγως: Δεν είναι κραυγαλέα αντίφαση οι αγωνιστές υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας διαρκούσης της υγειονομικής δικτατορίας να μεταμορφωθούν σε καταπατητή τους στο πλαίσιο της εκλογικής δικτατορίας;

VIΙ. Τελικές διαπιστώσεις και ανησυχίες

Οι πρώτες κρίσιμες διαπιστώσεις από την επιχειρηθείσα ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος είναι οι εξής δύο:

Πρώτον, οι βρεφοποιημένοι πολίτες φέρεται να ψήφισαν τους (παν)έξυπνους δικτάτορες αλλά οι ενηλικιωμένοι καταδίκασαν τους οπαδούς της αποχής.

Δεύτερον, ο διάβολος μας χόρεψε για μία ακόμη φορά τσάμικο, παίζoντας διχαστικά και κάλπη-κα.   

Και τώρα, όσοι θεωρούμαστε ενηλικιωμένοι αρνητές ας αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για καταφύγια σε κάποιο βουνό που δεν θα έχει ανεμογεννήτριες: Μετά τον γαλάζιο «ψηφοσεισμό της κάλπικης κάλπης», αναμένεται ο «ψηφιακός καλπασμός» που θα κάνει την ζωή μας κόλαση, φέρνοντας την κάρτα του πολίτη, την κατάργηση των μετρητών και εν γένει πλήθος αόρατων δεσμών, μέσω των οποίων θα επιτευχθεί ο ολοκληρωτικός έλεγχος των ανθρώπων.

Κι αν επαληθευθούν κάποιες φήμες περί νέας πανδημίας (που υποτίθεται θα έρθει, ενώ στην πραγματικότητα θα την φέρουν)

, ας προετοιμαζόμαστε ξανά για «μασκούλες παντού» και καινούργια εμβολιάκια, «θεία δωράκια της επιστήμης».

Εκτός κι αν στις νέες εκλογές γίνει η μεγάλη ανατροπή. Αυτή, βεβαίως, θα πουν κάποιοι, μπορεί να επέλθει μόνο αν προσέλθουν άπαντες στις κάλπες.

Μα για να ψηφίσουν ποιον;

• Υπάρχει κάποιο κόμμα που έχει δεσμευθεί ότι θα απέχει από τον ψηφιακό αφηνιασμό, τον οποίο υπαγορεύει ο αόρατος μαριονετίστας;
• Υπάρχει κάποιο κόμμα που έχει ταχθεί ρητώς και κατηγορηματικώς εναντίον όχι απλώς της υποχρεωτικότητας του πειραματικού εμβολιασμού αλλά και του εμβολίου per se;  
• Υπάρχει κάποιο κόμμα που τολμά να τα βάλει με το πολυπλόκαμο θηρίο, αποσκοπώντας στην καθολική ρήξη με το νεοταξίτικο σύστημα;

Μέχρι να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά, ας συνειδητοποιήσουμε τι συνάγεται ότι σημαίνει το ΝΑΙ του 40,79% στην «έξυπνη δικτατορία» του «πρωθυπουργικού σούπερμαν»:

• Βασανίστε μας όσο γουστάρετε!
• Κρυφακούστε μας όσο γουστάρετε!
• Φιμώστε μας όσο γουστάρετε!
• Βάλτε μας να σας στέλνουμε SMS προτού ξεμυτίζουμε από τα σπίτια μας!
• Κάντε μας πειραματόζωα όσο γουστάρετε!
• Κάψτε όσα δάση γουστάρετε και γεμίστε τα με όσες ανεμογεννήτριες γουστάρετε!
• Σκοτώστε μας μοιράζοντας στις ράγες όσους λαχνούς θανάτου γουστάρετε!
• Ξεπουπουλιάστε μας κι άλλο και μετά δώστε μας όσα επιδόματα ακόμη γουστάρετε! 
• Εκπουστεύστε μας όσο γουστάρετε!

Ώστε αυτή είναι, λοιπόν, η συμπαγής πλειοψηφία των σύγχρονων Ελλήνων; Κακοποιημένοι πολίτες που χορεύουν σαδομαζοχιστικό τανγκό με τον συστημ(ατ)ικό κακοποιητή τους

15

ή μήπως κάτι ακόμη χειρότερο, δηλαδή ευτυχισμένοι-τυφλοί σκλάβοι που δεν μπορούν να δουν τις αλυσίδες τους;

Αν, φυσικά, το εκλογικό αποτέλεσμα όχι μόνο φαίνεται αλλά και είναι παράλογο, επειδή διαμορφώθηκε έτσι από το χέρι του «ψηφιακού θεού» (ή, ακριβέστερα, της «ψηφιακής θεάς»), τότε από το βράδυ της 21ης Μαΐου 2023 βιώνουμε μαζικά το περίφημο φαινόμενο της φρενοβλαβοποίησης (gaslighting), που αποτελεί τεχνική εφαρμοζόμενη κατά κόρον από αυταρχικές προσωπικότητες και ολοκληρωτικά καθεστώτα:

Παρότι, δηλαδή, η κυβέρνηση πατερ(κ)ούλη Μαριονετάκη προκάλεσε πολυεπίπεδη καταστροφή στην χώρα μας, το εκλογικό αποτέλεσμα στέλνει το μήνυμα της επιβράβευσης μιας εντελώς ανάποδης, ήτοι βέλτιστης επίδοσης! Άρα, το εκλογομαγειρείο στέλνει στους πολίτες το εξής μήνυμα:

Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που νομίζετε, αλλά αυτή που σας λέμε εμείς. Αν επιμένετε να διαβάζετε την Νέα Δημοκρατία ως Νέα Δικτατορία, τότε πρέπει να επισκεφτείτε ψυχίατρο!

Είναι, πάντως, εντυπωσιακό ότι το φαινόμενο της (εκλογικής) φρενοβλαβοποίησης εμφανίσθηκε και στην γείτονα χώρα Τουρκία, όπου, αντιστοίχως, ο Ερντογάν θριάμβευσε στις σεισμόπληκτες περιοχές!

Ταυτοχρόνως, όσοι κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε φρενοβλαβείς, βιώνουμε μια ακόμη πτυχή του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου σε γλωσσικό επίπεδο: Το πρωτοφανές για την πολιτική ιστορία της Ελλάδος υβριστικό σύνθημα «Μητσοτάκη γα*ργαλ*ιέσαι», ο «πρωθυπουργικός σούπερμαν» κατάφερε να το αναποδογυρίσει στην ενεργητική φωνή: «Αγαπητοί συμπολίτες μου, εγώ σας γα*ργαλ*άω»! Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον:

Θα σας βασανίζω, θα σας φιμώνω, θα σας κάνω πειραματόζωα, θα σας κρυφακούω, θα σας καίω, θα σας ξεπουπουλιάζω και μετά θα σας επιδοτώ κ.ο.κ., όσο εγώ θα το γουστάρω!

Ωφέλιμο και διασκεδαστικό το ακόλουθο τρέιλερ της ταινίας “THE DICTATOR” – σίγουρα κάτι θα σας θυμίσει…

Ακολουθεί φωτογραφία με το γνωστό υβριστικό σύνθημα γραμμένο μέσα σε ανελκυστήρα πολυκατοικίας των Αθηνών, όπως απαθανατίσθηκε λίγες ημέρες πριν από την Κυριακή των εκλογών. Καλή φώτιση και ο Θεός να μας λυπηθεί!